'Een traditie wurg je alleen door op haar naakte, slapende lijf te gaan zitten (want zelfs slapend droomt ze jouw dromen), zodat ze geen kant op kan. En als er dan nog lucht uitkomt noemen we dat een verademing.' - Jeroen Mettes Een week of twee terug vond ik in een minibiebje in de universiteitsbibliotheek van de Radboud Universiteit, waar ik Nederlands studeer, het boekje Wwwhhooosshhh: Over poëzie en haar wereldse inbedding, van Dirk van Bastelaere. Postmoderne (?) kritiek, poëticale stellingname, ontologische subject-object dingetjes, discursiviteit, ideologie. En zo. Derrida, Jameson, Žižek, Kristeva, Barthes. En zo. I k heb er ooit een fragment uit moeten lezen voor een vak over literaire autonomie (dat ik niet heb afgerond, soit) maar het geheel overrompelde mij. Het was alsof het boek daar in de minibieb voor mij was neergelegd, want wie anders gaat zoiets niet alleen meenemen, maar nog gretig lezen ook? Niemand, inderdaad, zelfs niet op de universiteit. Ik voel mi...